Ετοιμάζεσαι να παραδώσεις ένα software project, το έχεις τεστάρει, το έχεις ξανατεστάρει, το έχεις πακετάρει, έχεις βάλει το users manual, έχεις κάνει αρκετές φορές δοκιμαστικές εγκαταστάσεις και τρεξίματα με τα διάφορα σενάρια που έχεις ετοιμάσει. Είσαι λοιπόν μαζί με τα σκονάκια και τις σημειώσεις σου πανέτοιμος να κάνεις την εγκατάσταση στον πελάτη για να ολοκληρώσεις πανηγυρικά την επίδειξη.
Και όμως εκείνη την ώρα θα αρχίσουν να ξυπνάνε από το λήθαργο και τη χειμερία νάρκη όλα εκείνα τα bugs που έμεναν υπομονετικά κρυμμένα για να σου κάνουν τη χειρότερη στιγμή τη ζωή όσο πιο δύσκολη γίνεται. Γιατί όπως και να το κάνεις, όσο προετοιμασμένος κι αν είσαι, αφού ξέρεις ότι τα bugs είναι σαν τα μικρόβια – όσο κι αν προσπαθείς να τα ξεφορτωθείς είναι εκεί και σε περιμένουν, όσες πειστικές δικαιολογίες κι αν έχεις, όσο εύκολα κι αν μπορείς να τα ξεπεράσεις ή να τα παρακάμψεις, μόλις πεταχτούν σου χαλάνε τη μέρα ή έστω τη διάθεση.
Αυτά τα software demos μου μοιάζουν με τις άδειες διακοπών. Κάνεις όλο το προηγούμενο διάστημα προετοιμασία, κλείνεις όλες τις επείγουσες υποθέσεις, κανονίζεις όλες τις λιγότερο σημαντικές για τις ημέρες μετά την επιστροφή σου, αφήνεις οδηγίες για το τι πρέπει να γίνει σε υποθέσεις που θα συνεχίσουν να εξελίσσονται κατά τη διάρκεια που θα λείπεις. Είσαι λοιπόν έτοιμος να φύγεις με άδεια έχοντας καθαρίσει από υποχρεώσεις στη δουλειά.
Κι όμως… Την πρώτη μέρα που θα λείψεις με άδεια, τότε είναι που θα αρχίσει το τηλέφωνο να χτυπάει σαν δαιμονισμένο, γιατί ξύπνησαν από το λήθαργο μερικές δεκάδες υποθέσεις υπερεπείγουσες, οι οποίες ήταν για μήνες ολόκληρους στο ψυγείο και τώρα που έφυγες, μόλις έλιωσαν οι πάγοι και ξαναζωντάνεψαν. Όχι μόνο ζωντάνεψαν αυτές αλλά μαζί τους γεννιούνται ή μεταλλάσσονται και άλλες τόσο επείγουσες που το deadline τους λήγει μέσα σε ελάχιστες μέρες. Το πόσες ημέρες διακοπών έχεις πάρει δεν έχει διόλου σημασία, γιατί το γενετικό τους υλικό είναι έτσι προγραμματισμένο ώστε να γεννηθούν αφού έχεις φύγει και περιορίζουν τόσο δυναμικά το deadline τους ώστε να λήγει πάντα πριν επιστρέψεις.
Και έτσι εκεί που έχεις βάλει το χαρούμενο προσωπείο που δείχνει ότι θα χαλαρώσεις στις διακοπούλες σου, ειδικά την πρώτη μέρα είσαι όλη μέρα στο τηλέφωνο με τον φορτιστή (αντί του αντιηλιακού) στην τσέπη και προσπαθείς να λύσεις τα άλυτα, ελπίζοντας να χαλαρώσεις τουλάχιστον τις υπόλοιπες μέρες. Μιλάς στο τηλέφωνο όλη την πρώτη μέρα σαν να ήσουν στη δουλειά και ακόμα περισσότερο, έτσι για να σου χαλάσει η διάθεση. Όσο περνάνε οι μέρες και μετά τα επόμενα τηλεφωνήματα σιγά σιγά με μαγικό τρόπο οι εκκρεμότητες αρχίζουν να μπαίνουν μία μία πάλι στον πάγο μόνες τους, ενώ άλλες τελικά φαίνεται ότι δεν είναι και τόσο υπερεπείγουσες πόσο μάλλον εκκρεμότητες, αφού όταν γυρίσεις έχει ήδη διαπιστωθεί ότι ήταν απλές συζητήσεις του διαδρόμου. Μένουν μόνο κάποιες, που αφήνουν πάνω στο γραφείο σου το κουφάρι τους, για να συνεχίσουν να σε στοιχειώνουν παρόλο που δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.